Ulanów:

1.      Historyczny układ urbanistyczny i krajobrazowy wraz z domami flisackimi z XIX wieku wpisany do rejestru zabytków. Obręb Rynku i ul. Sandomierskiej, Tanewskiej, 3-Maja i Św. Trójcy.

2.      Modrzewiowy Kościół Parafialny Św. Jana Chrzciciela i Św. Barbary. Wzniesiony w 1643 r. Fundatorem był chorąży halicki, Jan Hilary Uliński. Wcześniej w jego miejscu stała prawdopodobnie drewniana kaplica. Parafia została erygowana w 1658 r., a świątynia poświęcona przez biskupa M. Kunickiego w 1730 r. Kościół jest orientowany, zbudowany z drewna modrzewiowego, w konstrukcji zrębowej. Ściany, wzmocnione lisicami, szalowane są deskami w układzie pionowym z listwowaniem. Świątynia trójnawowa, z nawą główną wydzieloną dwoma parami słupów. Prezbiterium o szerokości nawy głównej. Na belce tęczowej znajduje się późnobarokowy krucyfiks (pierwsza połowa XVIII w.). Wewnątrz znajduje się figuralna polichromia, namalowana przypuszczalnie w XVIII wieku, odnowiona w 1868 r. Według tradycji namalował ją gdański artysta, sprowadzony przez flisaków z Ulanowa. W murach otaczających kościół znajduje się murowana dzwonnica. Wyposażenie o charakterze późnobarokowym: ołtarz główny z ornamentyką w stylu regencji i rokoka (1760 r.), dwa ołtarze boczne wykonane przez snycerza Michała Woszczyńskiego i malarza Michała Bąkowskiego (1736-47). Kościół znajduje się przy Rynku.

3.      Kościół Św. Trójcy, który wzniósł w XVII wieku prawdopodobnie wojewoda smoleński, Jędrzej Zamojski. W 1742 r.. budowla została rozbudowana i konsekrowana, a w połowie XIX w. gruntownie wyremontowana. Kościół orientowany, wybudowany w konstrukcji zrębowej. Ściany wzmocnione lisicami oszalowane są deskami w układzie pionowym z listwowaniem. Prezbiterium na planie prostokąta, zamknięte trójbocznie. Od północy przylega prostokątna zakrystia. Prostokątna nawa, szersza od prezbiterium. Powyżej drzwi w elewacji frontowej znajduje się obraz przedstawiający Trójcę Świętą. Wewnątrz znajduje się polichromia z elementami iluzjonistycznej architektury (prawdopodobnie XVIII w.), przemalowana w II połowie XIX w. Wyposażenie kościoła o charakterze barokowym i późnobarokowym m.in.: ołtarz główny, z obrazem przedstawiającym Trójcę Świętą (tradycja głosi, że został przywieziony z Gdańska przez flisaków), dwa barokowe ołtarze boczne wcześniejsze od głównego, ambona, późnobarokowe organy. Świątynia spłonęła w 2002 roku, została odbudowana. Kościół znajduje się przy ul. Św. Trójcy.

4.      Dawny cmentarz żydowski. Największy kirkut w byłym województwie tarnobrzeskim. Zachowało się tu 150 macew, głównie dziewiętnastowiecznych. Został zdewastowany przez nazistów. Jesienią 1942 r. podczas deportacji Żydów z Ulanowa, na cmentarzu rozstrzelano i pochowano około siedemdziesięciu osób. Po wojnie cmentarz popadał w zapomnienie. W latach osiemdziesiątych z inicjatywy miejscowego księdza Józefa Lizaka, mieszkańcy Ulanowa przeprowadzili restaurację nekropolii - wykonano prace porządkowe oraz wzniesiono ogrodzenie. Przy bramie umieszczono tablice o treści: "Cmentarz żydowski w Ulanowie. Założony około 1700 r. Jest on największy w województwie tarnobrzeskim. Na cmentarzu znajduje się 150 macew, w większości z XIX wieku. Uznany za zabytek kultury w 1984 roku. Odremontowany staraniem społeczeństwa Miasta i Gminy Ulanów". Cmentarz żydowski połozony jest przy ul. Buli.

5.      Budynek Urzędu Gminy i Miasta, dawniej szkoły ludowej. W secesyjnym XIX wiecznym budynku znajduje się Tarcza Honoru - płaskorzeźba, upamiętniającą mieszkańców miasta poległych w czasie II wojny światowej, ufundowana przez rzeźbiarza Andrzeja Pityńskiego. Budynek magistratu znajduje się przy Rynku.

Bieliny:

1.      Kościół Parafialny św. Wojciecha. Pierwsze informacje o istnieniu parafii Bieliny pochodzą z r. 1326. Parafia w tamtych czasach była bardzo rozległa. Należały do niej m.in. Racławice, Nisko, Turbia, Kurzyna, Górno, Ulanów i wiele innych okolicznych miejscowości. W 1685 r. wzniesiono w sąsiednim Ulanowie drewniany kościół uchodzący za filię parafii Bieliny. W 1711 r. spłonął kościół w Bielinach, jednak w 1730 r. następuje poświęcenie nowego kościoła. W tym też roku powstają bractwa: Szkaplerza w Bielinach i św. Barbary w Ulanowie. W r. 1741 zostało założone bractwo Świętej Trójcy w Ulanowie, gdzie również w następnym roku poświęcono kościół p.w. Świętej Trójcy. W r. 1756 notuje się ponowny pożar kościoła w Bielinach. W r. 1759 rozpoczęto budowę nowego kościoła murowanego z cegły, którego uroczyste poświęcenie nastąpiło w 1852 r.  W r. 1893 Ulanów został odłączony od Bielin. Kościół w Bielinach posiada piękną polichromię wykonaną przez Stroińskiego, restaurowaną w 1893 r. przez Teofila Kopystyńskiego. W 1902 r. wybudowano wikariat, a w 1906 roku plebanię, które służą do czasów obecnych. W latach 1962-1988 powstały kaplice filialne w Bielińcu, Gliniance oraz kaplica na cmentarzu, którą w 1991 r., poświęcił ks. bp Edward Frankowski. Restaurację kościoła parafialnego w części przeprowadzono w latach 70-tych a zakończono w latach 1989-1991. W kwietniu 1997 ustanowiono sanktuarium św. Wojciecha.

2.      Dwór z parkiem.   Na początku XVII wieku Bieliny stały się własnością podczaszego Ziemi Przemyskiej Stanisława Ulińskiego. Prawdopodobnie w okresie władania Stanisława Ulińskiego powstał bieliński pałac zwany dworkiem. Zabytek otoczony był rozległym parkiem z rzadkimi okazami drzew i krzewów - dziś zachowany fragmentarycznie (ok. 4 ha). Dworek przeszedł przebudowę w XIX wieku. Ale resztki jego wieży obronnej  wskazują na wcześniejsze pochodzenie .

3.      Klasztor sióstr Dominikanek. Inicjatorem utworzenia filialnego domu sióstr Dominikanek z Wielowsi był ks. Wojciech Harmata, proboszcz w Bielinach. W 1869 r. pod przewodnictwem przełożonej klasztoru z Wielowsi, matki Marii Kolumby Białeckiej, nastąpiło uroczyste przyjęcie dwóch sióstr przez ks. Harmatę w Bielinach. Początkowo ich pobyt trwał dwa miesiące i stan taki powtarzał się rotacyjne przez następne dwa lata. Początkowo siostry zamieszkiwały na plebanii na mocy szczególnego zezwolenia. W 1876 r. został oddany do użytku sióstr murowany klasztor, kaplica oraz szkoła wzniesione dzięki ciężkiej pracy i ofiarności miejscowej ludności. Kaplicę poświęcono pw. św. Józefa Boskiego Piastuna i Oblubieńca N.M.P.

Dąbrówka:

1.      Kościół parafialny św. Onufrego. Dąbrówka do roku 1945 istniała jako parafia greko-katolicka. Opieką duchową otaczano osiedleńców unickich przybyłych ze Wschodu (Mołdawia, Wołoszczyzna), zamieszkałych w Dąbrówce i okolicznych wioskach od Pysznicy po Kurzynę, trudniących się początkowo wyrębem lasu, spławem drewna i jego obróbką. Dla nich wybudowano niewielki drewniany kościół w stylu cerkiewno-podkarpackim ok. r. 1764. . W czasie ostatniej wojny na skutek zamieszek na tle ukraińsko-polskim część mieszkańców wraz z ich duszpasterzem opuściła parafię, a pozostała część przeszła na wyzn. Rzymsko-katolickie. Zabytkowa cerkiewka o wym. dł. 22 m, szer. 10 m, i wys. 17 m, składa się z nawy głównej i prezbiterium oraz przybudówki. Z zewnątrz oszalowana, przykryta blachą miedzianą. Sygnaturka zakończona żelaznym krzyżem. Odrestaurowana w 1966 r. W bramie ceglana dzwonnica z czterema dzwonami. Polichromia wnętrza wykonana w stylu cerkiewnym z datą 1883 r., odnowiona. Trzy ołtarze barokowe. Główny ze stałym obrazem Przemienienia Pańskiego i wysuwane obrazy św. Onufrego oraz Serca Matki Bożej. Boczny prawy ołtarz z łaskami słynącym obrazem Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Lewy Ołtarz z obrazem Najświętszego Serca Pana Jezusa. Na ścianach i suficie również obrazy olejne: św. Józefa, Narodzenie Pańskie, Pokłon Pasterzy, Chrzest Pana Jezusa, św. Piotr, św. Michał, św. Paweł. Na suficie: Sąd Ostateczny, Wniebowzięcie Matki Bożej. Ambona drewniana z rzeźbionymi postaciami czterech Ewangelistów z ich symbolami.

Kurzyna Średnia:

1.      Kościół parafialny św. Marii Magdaleny. Przed I rozbiorem Polski Kurzyna Mała i Kurzyna Wielka należały do parafii Pysznica. Sporadycznie przyjeżdżał ksiądz pysznicki do cerkwi w Dąbrówce i tu dla łacinników odprawiał nabożeństwa. Po r. 1772 przybyli koloniści niemieccy i osiedlili się obok Kurzyny Małej, nazywając swoją kolonię Rauchersdorf. Od r. 1921 zmieniono nazwę miejscowości na Kurzyna Średnia. W r. 1784 przybył do Kurzyny ks. Antoni Gierle i pełnił funkcję kooperatora pysznickiego do r. 1793. W latach 1793-1815 obowiązki duszpasterza dla łacinników pełnił ksiądz greko-katolicki z Dąbrówki. W r. 1815 przysłano ks. Kazimierza Horwatha jako kapelana (curatus localis). Dzięki jego staraniom i przy pomocy kolonistów z Rauchersdorf po 32 latach zabiegów zbudowano kościół w latach 1816-1818. Kościół został poświęcony w 1818 roku. Powiększono go w r. 1886. W r. 1895 umieszczono w kościele 7-głosowe organy. Ósmy głos dodano przy generalnym remoncie w r. 1981. Ołtarze wykonano w latach 1896-1898. Ostatnia konserwacja i złocenia w roku 1989. W r. 1905 postawiono dzwonnicę, a odnowiono ją w r. 1986. Kurzyna jako samoistna parafia została erygowana w 1913 r. Kościół jest drewniany, konstrukcji zrębowej, orientowany. Malowidła figuralne z r. 1897, na suficie w nawie Sąd Ostateczny, w prezbiterium Wniebowstąpienie Pańskie, w przybudówce Ofiarowanie w świątyni. Obraz Sądu Ostatecznego i wiele innych obiektów znajdujących się we wnętrzu kościoła wykazują cechy twórczości artystycznej Jana Tabińskiego, malarza z Rzeszowa żyjącego w latach 1834-1915. Ściany prezbiterium i głównej części kościoła zostały pomalowane w r. 1939 przez Michała Wikierę z Kosiny.